Dit is mijn brief met de waarheid, een waarheid waar ik lang voor ben weggelopen. Mijn moeder had maar één oog. Ik herinner me nog hoe ik haar haatte om die reden. Ze werkte in de kantine van mijn school, waar ze dagelijks lunch serveerde aan studenten en docenten. Elke keer als ik haar daar zag staan, voelde ik een diepe schaamte.
Brief met de waarheid
Hoe kon ze dat nou doen? Ik negeerde haar compleet, gaf haar een hatelijk blik terug en liep snel weg. De volgende dag hoorde ik mijn klasgenoten roepen: “Ugh, je moeder heeft maar één oog!” Ik wist niet waar ik moest blijven van schaamte, en iedere keer dat ik haar zag wilde ik alleen maar dat ze door de grond zou zakken. “Als het enige wat je doet, is om mij voor schut te zetten waar mijn vrienden bij zijn, kun je net zo goed dood gaan,” zei ik tegen haar.
Ze zei geen woord terug. Ik dacht niet na over wat ik tegen haar gezegd had, ik kookte van woede. Ik haatte haar zelfs. Over haar gevoelens dacht ik in die tijd helemaal niet na. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk bij haar weg en van school af. Ik slaagde er in om goede cijfers te halen, zodat ik een beurs kreeg om in het buitenland te gaan studeren. Daar ben ik ook getrouwd. We kochten een huis, en we kregen samen kinderen. Ik was gelukkig met mijn leven, met onze kinderen en met wat ik allemaal bereikt had.
Bezoek
Maar plotseling kwam mijn moeder bij mij op bezoek. Ze had me al jaren niet gezien en ze had niet eens mijn kinderen ontmoet – haar kleinkinderen. Toen ze de deur opende zagen mijn kinderen haar, die een beetje bang voor haar leken. Daarna begonnen ze haar uit te lachen. Ik zag wie daar stond in de deuropening en zei: “Hoe durf je hier te komen en mijn kinderen bang te maken. Maak dat je wegkomt, NU!” Mijn moeder antwoordde rustig: “Oh, mijn excuses. Ik ben op het verkeerde adres.” Toen verdween ze.
Op een dag kreeg ik een brief over een schoolreünie. Ik loog tegen mijn vrouw en zei dat ik een zakenreis had. Na de reünie, liep ik langs mijn oude huis, waar ik als kind had gewoond. Uit pure nieuwsgierigheid. De buren zagen me staat op straat en vertelden me dat ze net was overleden. Ik hoefde er geen traan om te laten. Toen gaven ze me een brief die mijn moeder voor me had achtergelaten.
Mijn lieve zoon,
Ik denk de hele tijd aan je. Het spijt me dat ik zonder uitnodiging zomaar bij je thuis kwam en je kinderen heb laten schrikken.
Als ik thuis was gebleven, was de kans helaas klein dat ik je zou nog een keer zou zien. En ik was zo blij toen ik erachter kwam dat je naar de reünie van je klas zou gaan. Het spijt me dat je je altijd schaamde toen je opgroeide. Dat heb ik nooit gewild.
Weet je, toen je klein was, kreeg je een vreselijk ongeluk. Daarbij verloor je een oog. Ik kon de gedachte dat je zou opgroeien met maar één oog niet verdragen, dus gaf ik je het mijne.
Ik was zo trots op je toen je groot werd en de wereld ontdekte, ook door mijn oog. Als je moeder, wilde ik alleen maar dat het goed met je ging, vergeet dat nooit.
Ik hou van je.
Je moeder
No comments yet