Na vijf mislukte vruchtbaarheidsbehandelingen vroegen Michelle en Rey Regulacion zich af of hun droom om samen een kind te krijgen ooit werkelijkheid zou worden. Maar bij de zesde poging met IVF kregen ze nieuws waar ze totaal niet op voorbereid waren: Michelle was zwanger van een vierling.
Bevallen van een vierling
Toen Michelle hoorde dat ze niet één, maar vier baby’s verwachtte, werd ze overspoeld door emoties. Blijdschap en angst wisselden elkaar af, terwijl haar man Rey probeerde rustig te blijven. Hij stelde zich al voor hoe vier pasgeborenen zouden passen in hun bescheiden tweekamerwoning in Callahan, Florida. Vanwege Michelle’s kleine postuur raadde de arts haar aan om twee van de baby’s te laten weghalen, omdat haar lichaam anders mogelijk niet sterk genoeg zou zijn om ze allemaal te dragen. Maar na zo veel moeite om zwanger te worden, weigerde Michelle op te geven. Samen met Rey besloot ze het lot in Gods handen te leggen.
Michelle nam contact op met een moeder van een drieling voor advies. Die raadde haar aan om naar UF Health Jacksonville te gaan, een van de twee Level III regionale centra in Noordoost-Florida en Zuidoost-Georgia. Dit ziekenhuis beschikt over een gespecialiseerde Neonatale intensive care Unit (NICU) en experts op het gebied van risicovolle zwangerschappen.
De lange weg naar de geboorte
De zwangerschap was zwaar. Naarmate de vier baby’s groeiden, werd Michelle extreem uitgeput. Zelfs haar arm optillen was soms al te veel. Na 20 weken werd ze op bedrust geplaatst en bracht ze meer tijd door in het ziekenhuis dan thuis. Haar buikomvang was gelijk aan die van een vrouw die al 8 weken over tijd was. Haar lichaam probeerde steeds in arbeid te gaan, maar artsen wisten dat met medicijnen te stoppen. Toch begonnen de complicaties zich op te stapelen: vocht in haar longen en een vergroot hart. Enkele dagen voordat ze de beoogde 28 weken zou bereiken, vertelden de artsen haar dat het tijd was voor een keizersnede. Haar lichaam kon het niet langer aan.
Op 3 december 1999 werden Issabella, Elijah, Hannah en Madison geboren, elk met een gewicht van minder dan één kilo. Hoewel ze klein en kwetsbaar waren, waren ze vechters. De NICU-verpleegkundigen zorgden met liefde voor de vier kleintjes, die nog moesten groeien en zich verder moesten ontwikkelen buiten de baarmoeder.
Een liefdevolle familieband
Hoewel de baby’s nog te zwak waren om vast te houden, verlieten Michelle en Rey hen nauwelijks. Michelle bracht dagelijks uren door in het ziekenhuis, en het personeel werd als familie. “Onze verpleegkundigen namen bijna ouderlijke verantwoordelijkheid,” vertelde Rey. “Ze zorgden voor onze kinderen alsof het hun eigen baby’s waren.” Het hielp ook dat de baby’s bij elkaar in de buurt waren. Toen Madison aanvankelijk apart van haar broertjes en zusjes lag, deed ze het slecht. Pas toen ze werd verplaatst naar hun zijde, begon ze te herstellen.
Toen de kinderen eindelijk naar huis mochten, was het gezin compleet. Michelle en Rey ontwikkelden een strak schema om voor de vierling te zorgen. “Het was net een lopende band,” grapte Rey. “Voeden, baden, luiers verschonen… en dan helemaal opnieuw beginnen.” Nu, vele jaren later, zijn de kinderen uitgegroeid tot sterke, levendige tieners. Michelle kijkt terug op de zware zwangerschap en al die slapeloze nachten zonder spijt. “Ik zou het zo weer doen,” zegt ze. “Ze zijn mijn alles, en elke dag is een zegen.
