Als jouw kind ziek is, ben je bereid om alles te doen om te helpen met het herstel. Ongeacht de ziekte. Dit was ook het geval voor de familie Skiles, wiens dochtertje Sophie (2) kanker had.
Het meisje had een tumor ter grootte van een honkbal in haar borst, wat een lange ziekenhuisopname, operatie en behandelingen betekende. Het was erg zwaar voor het gezin, maar ze stopten nooit met vechten.
Op een dag was moeder Shelby de hele nacht wakker geweest omdat Sophie zich erg slecht voelde. Ze zat vermoeid om de bank, toen ze zag hoe een van de verpleegsters Sophie hielp.
De moeder observeerde de verpleegster een tijdje, waarna ze pen en papier pakte om wat te schrijven. Later plaatste de moeder een eerbetoon op Facebook. Dit is een samenvatting van wat ze schreef:
“Beste kinderverpleegkundigen, (en alle andere geweldige verpleegsters!) Ik zie je. Ik zit dag in, dag uit op deze bank en ik zie je. Je doet zo je best om onopgemerkt te blijven door mij en mijn dochter. Ik zie je een beetje bedroefd worden als ze je ziet en huilt. Je probeert op alle mogelijke manieren haar angst en pijn te verminderen.
Ik zie dat je een beetje huiverig bent als je haar een injectie geeft of haar verband verwijdert. Je zegt vaker ‘sorry’ per dag dan de gemiddelde persoon ‘dank je’ zegt.
Ik zie al die rubberen armbanden om je armen en om je stethoscopen, allemaal van een kind waarvoor je hebt gezorgd en van gehouden. Ik zie je met je armen vol medicijnen de ene kamer in gaan, terwijl de telefoon in je zak rinkelt voor een andere kamer. Ik zie hoe je probeert zo stil mogelijk te zijn als je ‘s nachts je plastic handschoenen en gezichtsmasker opzet.
Ik zie hoe je kussens sorteert, zodat je de beste kunt kiezen voor jouw patiënten wanneer ze ondersteuning nodig hebben. Ik zie hoe je het kale hoofdje van mijn dochter streelt en haar in stopt. Ik zie hoe je een huilende moeder vasthoudt die net slecht nieuws heeft gekregen.
Ik zie hoe je administratieve taken op de computer doet terwijl je een baby vasthoudt wiens familie niet bij hen in het ziekenhuis kan of wil zijn.
Je zet je eigen leven twaalf uur opzij om voor een ziek of stervend kind van een ander te zorgen. Je komt de kamers binnen met een glimlach op je gezicht, wat er ook binnen gebeurt.
Je ziet Sophies naam op een schema en komt kijken hoe het gaat, ook al is ze niet jouw patiëntje. Je kijkt net zo vaak hoe het met mij gaat als met haar. Je zit en luistert als ik tien minuten lang door ratel, ook al gaat je telefoon af en heb je nog ontelbare dingen te doen.
Ik zie je. We zien je allemaal. Geen kaart of fruitmand kan goed uitdrukken hoe dankbaar we zijn. Zonder jou zouden onze kinderen nooit krijgen wat ze nodig hebben. Wij ouders zouden gek worden als we jou niet hadden. Je redt onze dierbaren en zonder jou zouden we dit nooit kunnen doen.
Met liefde, een moeder die alles ziet wat je doet en daarom zielsveel van je houdt.”
Maar helaas kreeg kleine Sophie nooit de kans alle verpleegsters en dokters te bedanken voor alle zorg. Ondanks haar dappere poging, kon haar lichaampje de behandelingen en de agressieve kanker niet meer aan. Op 4 januari 2018 viel kleine Sophie voor het laatst in slaap in de armen van haar ouders.
Kanker is een vreselijke ziekte en Sophies overlijden een tragedie. Haar verhaal herinnert ons eraan om elke dag te koesteren en om onze geweldige zorgmedewerkers voor alles te waarderen!
Het eerbetoon is door honderdduizenden mensen gelezen en geprezen. Vind jij ook dat het zorgpersoneel veel te weinig aandacht krijgt? Deel dan dit bericht!