Vriendelijkheid en empathie maken een wereld van verschil. Dit verhaal speelde zich een tijdje geleden af, maar de boodschap is tijdloos, daarom willen we het graag met jou delen!
Landra January is de moeder van een tweeling, Darrio en Dheigo. Een tijdje terug werd ze in de supermarkt aangesproken door een oudere vrouw. De ervaring maakte zoveel indruk op Landra, dat ze haar verhaal deelde.
“Ik nam de tweeling vandaag mee naar Walmart voor onze wekelijkse boodschappen. Een oudere vrouw kwam naar me toe in het gangpad, en ik zuchtte meteen geërgerd omdat ik wist dat de typische ’tweelingvragen’ weldra zouden stromen.”
“Als ik buitenhuis ben, reserveer ik altijd twintig minuten extra voor het beantwoorden van vragen over de tweeling, en eerlijk gezegd begint het vervelend te worden.”
“Ze naderde mijn winkelwagentje en stopte. Daar gaan we weer, dacht ik. Ze vroeg alle typische dingen, vertelde me hoe lief ze waren en bleef maar met de jongens babbelen. Ik werd ongeduldig en was klaar om te gaan.”
“Ik draaide me om en keek in het gangpad, in de hoop dat ze de hint zou snappen dat ik klaar was om te vertrekken. Terwijl ik dat deed, legde ze haar hand op mijn hand die op het winkelwagentje rustte. ‘Ik weet dat je hier waarschijnlijk een hekel aan hebt en het spijt me dat ik zoveel van je tijd in beslag neem. Weet je, vorig jaar heb ik mijn enige kleinkind verloren, en de enige keer dat ik kinderen van zijn leeftijd zie, is als ik boodschappen doe,’ zei ze.”
“Opeens deed de tijd er niet meer toe. ‘Nou, we staan op het punt om naar de vissen te gaan kijken. Wil je meegaan en ze een tijdje zien spelen?’ Haar ogen lichtten op. ‘Dat zou ik geweldig vinden.’ We gingen erheen en ik nam de jongens uit het karretje. Ze keek ongeveer een kwartiertje hoe ze rondsprongen en ‘VISJE, VISJE, VISJE’ riepen, toen ze uiteindelijk naar mij keek en zei: ‘Je weet niet wat ik ervoor zou geven om mijn kleinzoon nog een laatste keer te kunnen horen lachen.’ Ik kon geen woorden vinden, dus bleef ik zwijgend staan, verdrietig voor haar.”
“‘Mag ik jouw jongens knuffelen?’ Ik knikte. ‘Heel erg bedankt dat je me je tijd hebt gegeven, ik weet dat je je handen vol hebt’, zei ze. ‘Nee echt, het was mij een genoegen.’ Ze boog zich voorover om Darrio te omhelzen, mijn niet zo vriendelijke tweeling, en hij strekte zijn armen uit en zei: ‘HOU VAN JOU!!’ Ze omhelsde Dheigo en omhelsde mij toen, en zei: ‘ Ik hou ook van jullie alle drie’ en liep naar de kassa.”
“Weet je wat mijn punt is? Mijn punt is hoe snel mijn houding veranderde toen ik haar eenmaal zag als een ander mens met gevoelens.”
“De vrouw die ’s ochtends te lang wacht met het afzetten van haar kind op school? Wat als haar kind een weekend naar zijn vader moet en ze drie lange dagen geen knuffel meer krijgt?”
“De man die langzaam rijdt als jij haast hebt om op werk te komen? Wat als hij het langzaam aan doet, omdat hij weet dat hij ontslagen zal worden en zich zorgen maakt over zijn toekomst?”
“Het vervelende kleine kind verderop in de straat dat altijd op je deur bonkt? Wat als hij thuis geen aandacht krijgt en alleen maar een vriend wil?”
“Ik vroeg me af: zouden we niet allemaal aardiger zijn als we elkaars moeilijkheden kenden?”
“Voed goede personen op.”
Dit ontroerende verhaal herinnert ons eraan hoe een beetje begrip en medeleven een wereld van verschil maken in iemands leven. Het begint bij onszelf, met kleine daden van vriendelijkheid!