De dood is een onvermijdelijk onderdeel van het leven en gaat vaak gepaard met droevigheid. Voor deze arts, die getuige is geweest van het overlijden van ongeveer 2000 mensen, dient de dood als een dagelijkse herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven.
Sarah Wells is een toegewijde arts in de palliatieve zorg met twintig jaar ervaring en werkt momenteel als medisch directeur van het Marie Curie Hospice in het Britse Solihull.
Door haar onvermoeibare werk is Sarah de dood gaan zien als iets “natuurlijks, normaal en vaak moois”, vertelde ze aan The Telegraph.
As a society, we don’t talk about death and dying, yet it is such a natural process. A very inspiring article written by Dr Sarah Wells at Marie Curie Hospice https://t.co/GnbX1LKn0h
— Erin (@Erinmc3103) November 18, 2023
Ze staat aan het roer van een team van tien artsen die verantwoordelijk zijn voor de zorg van twaalf tot twintig terminale patiënten – doorgaans met nog maar enkele weken te leven.
Deze situatie heeft Sarah in staat gesteld om unieke inzichten in de laatste momenten van haar patiënten te verwerven. Ze deelde deze diepgaande observaties en beschreef de ervaring als “een bijzondere, nederige tijd”.
Soms associëren mensen de dood met veel pijn, maar in de meeste gevallen is het volgens Sarah een vreedzaam proces.
Ze legde uit: “Mensen worden slaperiger naarmate hun organen trager worden en ze bewusteloos raken, ze kunnen horen en aanrakingen van een hand voelen, ook al kunnen ze niet communiceren.”
“Als mensen dit eenmaal begrijpen, neemt het een groot deel van de angst weg, hoewel dat natuurlijk geen gevoel van berouw kan wegnemen, waarvan de grootste is dat ze niet genoeg tijd met hun gezin doorbrachten,” vervolgde ze.
Sarah benadrukte dat geen van haar patiënten ooit de wens had geuit om meer tijd op kantoor door te brengen. Het opofferen van kostbare familiemomenten in het nastreven van professionele erkenning, merkte ze op, wordt vaak een bron van diepe spijt.
In een aangrijpend voorval vertelde ze over de spijt van een collega-arts die in vakanties doorwerkte en tijd met dierbaren opofferde. Hij besefte te laat dat deze professionele bezigheden uiteindelijk weinig betekenis hadden.
Tot slot gaf Sarah haar persoonlijke kijk op de sterfelijkheid en zei: “Ik ben niet bang om zelf dood te gaan. Ik begrijp wat er gaat gebeuren en zal ervoor zorgen dat ik omringd ben door de mensen van wie ik hou, want bovenal heeft deze baan me geleerd dat onze verbindingen met anderen er echt toe doen.”
In alle dagelijkse hectiek is het makkelijk om soms essentiële dingen uit het oog te verliezen. Sarahs woorden benadrukken het belang van het koesteren van momenten met onze geliefden, welke het leven een diepe betekenis geven.