Een enkele gebeurtenis of gedachte heeft de mogelijkheid om onze hele kijk op de wereld veranderen, en in dit verhaal uit Upmoments legt een man uit hoe één moment hem geleerd heeft om anderen niet op hun uiterlijk te beoordelen. De man zat naast een dikke vrouw in een vliegtuig, en hij vertelt hoe hij erin slaagde om over zijn eerste indruk heen te komen en hoe hij met een gevoel van verwondering achterbleef.
Pixabay
“Hey! En, hoe gaat het?”
De vrouw glimlachte toen ze op de stoel naast me ging zitten. Ze moest langzaam gaan zitten, en duwde haar billen naar beneden in de stoel, waardoor ze alle beschikbare ruimte opnam.
Ze ging er goed voor zitten en legde haar enorme arm op de gemeenschappelijke armleuning. Met haar grote lichaam nam ze alle ruimte in beslag, en ik huiverde en ging dichter tegen het raam zitten.
Ze boog zich naar mij toe en herhaalde haar begroeting met een positieve, vriendelijke stem. Haar gezicht doemde voor mijn hoofd op en dwong me om naar haar te kijken.
Hallo,” zei ik met duidelijke afschuw.
Ik draaide me om en keek uit het raam, in stilte mopperend dat ik door dit monster naast me geplet zou worden.
Ze stootte me aan met haar vlezige arm.
“Mijn naam is Laura. Ik kom uit Engeland. En jij? Japan?”
“Maleisië,” gromde ik terug.
“Oeps, het spijt me! Hier, laten we elkaar de hand schudden. Als we zes uur lang naast elkaar moeten zitten op deze vlucht kunnen we net zo goed vrienden zijn, toch?”
Een hand zwaaide voor mijn gezicht, en ik schudde het in stilte.
Pixabay
Laura begon een gesprek met mij, en lette niet op mijn onvriendelijke reacties. Ze vertelde me enthousiast over haar reis naar Hong Kong, en noemde een hele lijst van dingen op die ze voor haar leerlingen zou kopen.
Ik antwoordde maar met een paar woorden op haar vragen. Onverstoord door mijn kilheid knikte ze ter reactie op mijn woorden. Haar stem was nog altijd warm en zorgzaam. Ze was attent toen we eten en drinken bestelden en zorgde ervoor dat ik ruimte had om te bewegen in mijn stoel.
“Ik wil je niet pletten met mijn olifantenformaat!” zei ze oprecht.
Tot mijn verbazing ontstond er op haar gezicht, dat mij eerder met afschuw had vervuld, een prachtige glimlach. Ze was levendig en rustig tegelijkertijd, en ik kon het niet helpen, ik begon me iets meer open te stellen.
Laura was een uitstekende gesprekspartner. Ze was op vele gebieden belezen, van filosofie tot wetenschap. Ze maakte van een schijnbaar oninteressant onderwerp iets spannends, en haar opmerkingen waren humoristisch en inspirerend. Toen we begonnen te praten over cultuur was ik aangenaam verrast door haar intelligente opmerkingen en doordachte analyse.
Tijdens ons gesprek slaagde Laura erin om de hele bemanning van het vliegtuig aan het lachen te krijgen. Toen een stewardess onze borden weghaalde maakte Laura een paar grappen over haar eigen gewicht en stikte de stewardess van het lachen.
Gedurende de volgende paar minuten luisterde Laura aandachtig naar haar en gaf ze tips aan de stewardess die problemen met haar gewicht had.
“Ik moet werken, ik kom straks terug om even te praten,” zei de stewardess dankbaar tegen haar, voordat ze weg liep.
Pixabay
Ik vroeg Laura:
“Heb je er ooit aan gedacht om wat gewicht te verliezen?”
“Nee. Ik heb hard gewerkt om te zijn wie ik ben. Waarom zou ik dat opgeven?” antwoordde ze met een vragende stem.
“Je bent niet bang voor de gezondheidsproblemen die je van overgewicht kan krijgen?” vervolgde ik.
“Nee, helemaal niet. Je krijgt die ziektes alleen als je je de hele tijd zorgen maakt over je gewicht. Ik zie constant reclames die je aansporen om je ‘te ontdoen van je extra bagage, zodat je vrij bent om jezelf te zijn.’ Wat een onzin. Je bent alleen vrij als je je goed voelt over wie je bent en hoe je bent. Waarom zou ik tijd willen besteden aan gewicht verliezen als ik zoveel belangrijkere dingen te doen heb en er zoveel mensen zijn om bevriend mee te raken? Ik eet gezond en loop regelmatig. Ik ben met dit formaat geboren en dat is geweldig! Er is meer in het leven dan je de hele dag zorgen te maken over je gewicht.”
Ze nam een slok van haar wijn en vervolgde:
“En trouwens, ik heb zoveel geluk dat ik een groot lichaam heb, zodat ik ruimte kan maken voor iedereen!” Ik was zo verrast door dit argument dat ik moest giechelen.
“Mensen zien me meestal als een dikke vrouw met grote borsten, grote dijen en dikke billen waar niemand zelfs naar zou willen kijken. Ze denken ook dat ik een slons ben. Dat ik lui ben en geen wilskracht heb. Maar ze hebben het fout.”
Nadat haar glas weer gevuld was en ze de stewardessen om hun service had geprezen wendde ze zich weer tot mij.
Pixabay
“Ik ben van binnen een dun persoon. Ik zit zo vol met energie dat niemand in staat is om me bij te houden. Dit extra gewicht vertraagt me enigszins, anders zou ik overal rondrennen en mannen achterna zitten,” glimlachte ze.
“Zitten veel mannen jou achterna?” vroeg ik met een beetje een grappende toon.
“Natuurlijk. Ik ben gelukkig getrouwd, maar er is nog genoeg spanning in mijn leven. De meeste mensen hebben relatieproblemen en ik ben iemand die goed kan luisteren. Om de een of andere reden willen mensen graag met me praten.”
Laura vervolgde na een korte pauze:
“De relatie tussen mannen en vrouwen is zo ingewikkeld. Vrouwen zijn dol op mannen, totdat ze erachter komen dat ze zijn misleid, en dan worden ze monsters. Mannen houden zoveel van vrouwen en zien ze als hun zielsverwanten, totdat ze hun creditcard rekeningen zien, en ineens worden vrouwen verschrikkelijk.”
Laura’s sprankelende gesprek had de vlucht enorm vermakelijk gemaakt. Ik was zo gefascineerd door de manier waarop mensen tot haar aangetrokken leken. Aan het einde van de vlucht stond bijna de hele bemanning bij ons in de buurt, en waren ze allemaal aan het lachen en grapjes aan het maken met Laura.
Wikimedia
Passagiers die naast ons zaten werden ook aangestoken door het gelach, en Laura was het middenpunt van de aandacht.
Toen we elkaar uitzwaaiden op het vliegveld zag ik haar naar een grote groep volwassenen en kinderen toelopen, die haar hadden opgewacht. Laura werd met een overvloed aan knuffels begroet en toen ze zich omdraaide knipoogde ze naar me.
Ik was sprakeloos, en langzaam besefte ik dat Laura de mooiste vrouw was die ik ooit had gezien.
Laura opende de ogen van deze man echt op een manier die hij niet had kunnen voorspellen. Het is onduidelijk of dit een fictief verhaal is of niet, maar we zijn het er in ieder geval over eens dat het een heel mooi en leerzaam verhaal is. Deel als je dit ook vindt!